همه آنچه از اختلال وسواس جبری نمی‌دانید!
تاریخ انتشار: ۱۴ تیر ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۳۹۰۸۶۷۱
اختلال وسواسی جبری که شامل افکار مزاحم، آداب وسواسی و اشتغالات ذهنی است، چهارمین اختلال روانپزشکی از نظر شیوع است که میزان ابتلا به آن در زنان و مردان برابر است.
میزان: چهار نوع شایع اختلال وسواس اجباری وجود دارد که شامل اختلال وسواس اجباری شست و شو، چک کردن، قرینگی و اختلال وسواس اجباری فکری و رفتاری هستند.بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
اختلال وسواسی جبری شامل افکار مزاحم، آداب وسواسی، اشتغالات ذهنی و وسواس‌های عملی است که این افکار و اعمال باعث ایجاد مشکلات زیادی در فرد مبتلا شده به طوری که ممکن است مدت زمان زیادی را در طول روز به درگیری با افکار وسواسی یا انجام اعمال وسواسی اختصاص دهد که این موضوع سبب اختلال در زندگی طبیعی او می‌شود.
هر چند عمل وسواسی ممکن است در ابتدا باعث کاهش اضطراب فرد شود، اما در کل باعث اختلال در روند زندگی شده و فرد را آزار می‌دهد.
لیلا رازقیان جهرمی متخصص اعصاب و روان با اشاره به اینکه شیوع اختلال وسواسی جبری ۲ تا ۳ درصد است، بیان کرد: این بیماری چهارمین اختلال روانپزشکی از نظر شیوع است و میزان ابتلای زنان و مردان به این اختلال برابر است.
وی افزود: سن شیوع این بیماری در مردان حدود ۱۹ سالگی و در زنان حدود ۲۲ سالگی است و این احتمال وجود دارد، افرادی که مبتلا به وسواس هستند به طور همزمان به افسردگی، جمعیت هراسی و بسیاری از اختلالات روانپزشکی دیگرنیز مبتلا باشند.
وی در مورد علت ابتلا به بیماری وسواس اجباری گفت: علت‌های مختلفی برای وسواس شناسایی شده از جمله عوامل بیولوژیک، ژنتیک و علت‌های ایمنی و گاهی این اختلال در کودکان بعد از ابتلا به گلو درد چرکی ایجاد می‌شود.
این متخصص روانپزشکی با بیان اینکه میزان ابتلا به وسواس در خانواده افرادی که دچار اختلال وسواسی جبری هستند ۳ تا ۵ برابر خانواده‌های دیگر است، تصریح کرد: گاهی اطرافیان فرد مبتلا به وسواس در آداب و مراسم وسواسی فرد بیمار شرکت می‌کنند و با او سازگار می‌شوند که این موضوع باعث تشدید وسواس در فرد می‌شود.
به گفته رازقیان جهرمی مشکلات بین فردی و بعضی از عوامل محیطی استرس زا مانند حاملگی و بچه دار شدن نیز می‌توانند باعث تشدید وسواس شوند.
مراجعه به روانپزشک ضروری است
اختلال وسواس یک نوع اختلال اضطرابی است و اگرکسی مبتلا به این بیماری شود، به طور مکرر افکار ناراحت کننده به نام وسواس دارد که باید این افکار کنترل شود که در واقع فرد مبتلا، احساس اضطراب شدید برای تکرار رفتارهای خاص از خود نشان می‌دهد که نمونه‌هایی از این وسواس شامل ترس از میکروب یا ترس از صدمه دیدن است
این متخصص اعصاب و روان با بیان این که افراد وسواسی ممکن است درباره بیماری خود بینش ضعیفی داشته باشند؛ تصریح کرد: این افراد از مراجعه به روانپزشک خود داری می‌کنند و اکثر مبتلایان همزمان وسواس فکری و عملی نیز دارند.
وی افزود: درواقع وسواس فکری، افکار و احساسات مزاحم هستند که بطور مکرر در ذهن تکرار می‌شوند و وسواس عملی رفتاری آگاهانه و عود کننده مانند شمارش و چک کردن است.
رازقیان جهرمی شایع‌ترین الگو‌های وسواسی در جمعیت وسواس را آلودگی، شک و تردید، افکار مزاحم و تقارن (مثلا همه چیز درروی میز باید قرینه و منظم باشد) عنوان کرد و گفت: در وسواس آلودگی فرد ممکن است دست‌های خود را زیاد شسته ودر تردید مرضی (شک شدید) ممکن است مثلا چند بار اجاق گاز را چک کند تا از خاموش بودن آن مطمئن شود.
وی اظهار کرد: افکار مزاحم و وسواسی ممکن است شامل فکر‌های تکراری، پرخاشگرانه یا جنسی باشند و در وسواس تقارن فرد دچارکندی در انجام کار‌های خود می‌شود و ساعت‌ها وقت لازم است تا برای مثال غذا بخورد یا صورت خود را اصلاح کند.
این متخصص روانپزشکی با بیان اینکه وسواس یک بیماری با زمینه بیولوژیک است، تاکیر کرد: فرد مبتلا باید برای درمان حتما به روانپزشک مراجعه کند و نیاز به مصرف دارو و رفتار درمانی دارد و گاهی افراد تصور می‌کنند بدون مراجعه به روانپزشک می‌توانند خود را کنترل و وسواس را درمان کنند در حالی که اکثرا شکست می‌خورند
وسواس سایر جنبه‌های زندگی فرد مبتلا را تحت تاثیر قرار می‌دهد
شاید شما هم افرادی را دیده باشید که به آداب تکرار مبتلا هستند، آنها احساس می‌کنند که ناچارند حرکات ساده‌ای را چندین بار انجام دهند؛ مانند وارد شدن به اتاق، شستن بخشی از بدن خود یا شانه کردن مو‌های سر به دفعات مشخص و تازمانی که این حرکات را به همان تعداد انجام ندهند احساس راحتی نمی‌کنند.
رازقیان جهرمی با اشاره به اینکه افراد وسواسی ممکن است در اثر شست و شوی زیاد دچار مشکلات پوستی شده و نیازمند مراجعه به متخصص پوست باشند، گفت: گاهی ممکن است به علت مسواک زدن زیاد و ضایعات دهانی به دندانپزشک هم مراجعه کنند.
وی افزود: این مشکلات سبب ایجاد اختلال در ارتباط با سایر افراد خانواده شده و زندگی فرد را تحت تاثیر قرار می‌دهد بنابر این با توجه به این که وسواس یک بیماری مزمن و عود کننده است، فرد مبتلا علاوه بر درمان دارویی بهتر است از رفتار درمانی هم بهره‌مند شود.
به گفته این متخصص اعصاب و روان افرادی که همزمان از دارو و رفتار درمانی بهره می‌برند احتمال بهبود بالاتری دارند، زیرا وسواس یک بیماری شدیدا ناتوان کننده است که در صورت عدم مراجعه به روانپزشک برای درمان؛ بهبودی خود به خود تقریبا غیرممکن است.
به هر حال اگر شما در خود یا اطرافیانتان نشانه‌هایی از تشویش و نگرانی و تنش می‌بینید و احساس می‌کنید این رفتارها از کنترل شما خارج هستند، حتما به روانپزشک مراجعه کنید تا در اسرع وقت به درمان این بیماری‌های وسواس گونه بپردازید.
منبع: فردا
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.fardanews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فردا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۳۹۰۸۶۷۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
مداخله به‌هنگام، راه کنترل نشانه‌های اوتیسم
در حال حاضر هیچ درمان قطعی و مشخصی برای اوتیسم شناسایی نشده است، اما روش‌های زیادی برای کاهش علائم و افزایش توانایی‌های فرد مبتلا وجود دارد، اگر اطرافیان کودک با نشانه‌های رفتاری آغازین اختلال اوتیسم آشنا باشند، با انجام مداخلات به‌هنگام می‌توانند از تشدید علائم آن جلوگیری کنند.
به گزارش خبرگزاری ایمنا، اوتیسم که به علت وجود نقص‌هایی در برقراری ارتباط اجتماعی، ارتباط چشمی، مناسبت‌های اجتماعی و فرو رفتن فرد مبتلا در خود است، به معنای لغوی در خود ماندگی نیز شناخته می‌شود و در گروه اختلالات عصبی-رشدی قرار دارد، زیرا بر رشد عصبی و عملکرد مغز تأثیر می‌گذارد و از ابتدای دوره رشد کودک آغاز می‌شود و تا پایان عمر او ادامه خواهد داشت.
برای درمان اختلال اوتیسم داروی خاصی وجود ندارد و تنها با مداخله‌های آموزشی و رفتاری طولانی مدت می‌توان از شدت علائم آن کاست، این اختلال در سه سال اول زندگی کودک آغاز می‌شود که اگر اطرافیان کودک با نشانه‌های رفتاری آغازین آن آشنا باشند، با انجام مداخلات به‌هنگام مانند رفتاردرمانی، کار درمانی و آموزش ویژه می‌توانند از تشدید علائم آن جلوگیری کنند.
در حال حاضر هیچ درمان قطعی و مشخصی برای اوتیسم شناسایی نشده است، اما روش‌های زیادی برای کاهش علائم و افزایش توانایی‌های فرد مبتلا وجود دارد، به نظر می‌رسد تشخیص زودهنگام بیماری و شروع روش‌های درمانی تأثیرات مثبت بیشتری بر بهبود وضعیت فرد داشته باشد.
امیر سالار شریفی، روان‌شناس و مشاور خانواده و دانشجو دکتری روانشناسی کودکان استثنایی در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا در خصوص غربالگری اوتیسم اظهار می‌کند: اولین افرادی که می‌توانند به صورت آگاهانه و با مداخله زودهنگام متوجه وجود این اختلال شوند، خانواده‌ها هستند.
وی با بیان اینکه خانواده‌ها باید در صورت تشخیص این اختلال آن را بپذیرند و دست به انکار نزنند، می‌افزاید: والدین باید آگاهانه، بدون تعصب و با پذیرش بالا با مشاهده رفتارها و نشانه‌هایی که نسبت به رشد فرزندشان متفاوت است، به متخصصانی که صلاحیت تشخیص این اختلال را دارند مراجعه و مراحل آزمون و مصاحبه را طی کنند تا بتوانند بروز قطعی این اختلال را تشخیص دهند.
این آهنگ‌ساز و فعال حوزه موسیقی درمانی با اشاره به اینکه پس از تشخیص قطعی فرد متخصص نسبت به بروز اختلال طیف اوتیسم باید سعی بر بهبود و کاهش علائم اختلال داشته باشیم، ادامه می‌دهد: به‌طور معمول علائم اختلال طیف اوتیسم در بازه سنی دو تا پنج سال بروز پیدا می‌کنند و فقدان انجام فعالیت‌های معمول می‌تواند هشدار دهنده این موضوع باشد، برای مثال کودک در زمانی که به نسبت همسالان باید توانایی سخن گفتن داشته باشد، اما سخن نمی‌گوید، می‌تواند نشانه‌ای برای ابتلاء به اختلال طیف اوتیسم باشد.
شریفی عنوان می‌کند: دوری کردن از برقراری ارتباط چشمی با دیگر افراد، درگیری‌های حسی مانند بال بال زدن، مشکلات تغذیه و گوارشی، گریه و بی‌تابی بسیار زیاد ناشی از اضطراب بالا، بازی با وسایل محدود یا دوری کردن از انجام بازی‌هایی که اقتضای سن فرزندان است، می‌تواند از دیگر نشانه‌های اولیه تشخیص اختلال طیف اوتیسم باشد.
وی با تاکید بر اینکه اختلال اوتیسم شامل طیف‌های گوناگون است و امکان دارد فرد اوتیسم تنها تعداد محدودی از نشانه‌های این اختلال را دارا باشد، اضافه می‌کند: هرچه بروز و ظهور نشانه‌ها در فرد کمتر باشد، با طیف خفیف‌تری از اوتیسم مواجه خواهیم بود و هرچه تعداد و شدت بروز علائم بیشتر شود، با طیف شدیدتری از اختلال اوتیسم روبه‌رو خواهیم بود.
این روان‌شناس با یادآوری این نکته که بهترین برخورد خانواده‌ها در مواجهه با بروز اختلال طیف اوتیسم در فرزندان، پذیرش است، خاطرنشان می‌کند: افراد اوتیسم در یک بازه زمانی طلایی که به طور معمول کمتر از سن ۱۱ سالگی است، می‌توانند دست به اقدام برای بهبود عملکرد و کاهش علائم بزنند، اما با انکار والدین اقدامی برای بهبود صورت نمی‌گیرد و این زمان طلایی از دست می‌رود.
شریفی می‌افزاید: با توجه به اینکه اعصاب و نورون‌های کودکان اوتیسم در سن طلایی تشخیص، قابلیت بازسازی خود و باز ارتباط‌گیری با دیگر اعصاب را دارند و انعطاف‌پذیری عصبی در سیستم عصبی کودکان اوتیسم اتفاق می‌افتد که سبب بهبود عملکرد آنها می‌شود، نیاز است با مداخله‌های زودهنگام و اقدامات برنامه‌ریزی شده فرد اوتیسم تحت درمان قرار بگیرد.
وی در خصوص مراحل غربالگری و تشخیص اوتیسم بیان می‌کند: سازمان بهزیستی کشور و بعضی از سازمان‌های خصوصی آزمون‌هایی مجازی را در صفحه موتورهای جست‌وجوگر ایجاد کرده‌اند که خانواده‌ها می‌توانند با شرکت در این آزمون‌ها و پاسخ به سوالات آن تشخیص اولیه نشانه‌های اوتیسم را انجام دهند، اما باید برای تشخیص قطعی به متخصص مراجعه کنند.
دانشجو دکتری روانشناسی کودکان استثنایی با تاکید بر اینکه نباید برای تشخیص قطعی به نتایج آزمون‌های مجازی اکتفا کرد، می‌گوید: غربالگری اختلال اوتیسم در سنین متفاوت به علت ویژگی‌ها و رفتارهای هر دوره سنی، سوالات متفاوتی دارد و نیاز است برای تشخیص قطعی و دقیق‌تر این اختلال به افراد متخصص مراجعه شود.
شریفی در خصوص هزینه‌های غربالگری عنوان می‌کند: استفاده از آزمون‌های مجازی برخط برای تشخیص خانگی و مراجعه به سازمان بهزیستی برای انجام غربالگری رایگان است و هزینه‌ای برای خانواده‌ها ندارد، اما مراجعه به مراکز خصوصی، خانواده‌ها باید هزینه‌ای را پرداخت کنند.
معصومه یزدانی‌پور، پژوهشگر حیطه کودکان با نیازهای خاص و مدرس دانشگاه در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا با اشاره به اینکه فرد اوتیسم نمی‌تواند به صورت اختیاری علائم و نشانه‌های اختلال اوتیسم را کنترل کند، اظهار می‌کند: نداشتن توانایی کنترل کردن نشانه‌ها مربوط به مسئله‌های عصب شناختی است که باعث می‌شود فرد اوتیسم رفتارهایی را از خود بروز دهد که اختیاری نبوده و کنترل آن در توان او نیست.
وی با بیان اینکه انجام غربالگری، مرحله اولیه تشخیص اختلال اوتیسم است و نمی‌تواند سبب کنترل نشانه‌های اوتیسم در افراد شود، می‌افزاید: هرچه غربالگری تشخیص اوتیسم زودتر انجام شود، مؤثرتر خواهد بود، چراکه فرد اوتیسم سریع‌تر وارد فرایند درمان می‌شود و مراحل آن را طی می‌کند.
این دانشجو دکتری روانشناسی و آموزش کودکان با نیازهای خاص با اشاره به اینکه شرایط گوناگونی برای تشخیص اختلال اوتیسم در افراد به‌ویژه کودکان وجود دارد، ادامه می‌دهد: هنگامی که والدین متوجه وجود تفاوت‌های رفتاری میان فرزند خود و دیگر همسالانش شوند، باید برای تشخیص قطعی به متخصص مراجعه کنند، برای مثال اگر فرزندشان در برقراری ارتباط عملکرد ضعیفی داشته باشد و از تماس چشمی با دیگران خودداری کند یا در مواجهه با نور شدید شروع به جیغ زدن کند، می‌تواند نشانه‌هایی از اختلال اوتیسم باشد.
یزدانی‌پور عنوان می‌کند: با افزایش سن فرد اوتیسم، روزهای بیشتری برای مداخله به‌هنگام از دست می‌رود و امکان دارد نتوانیم از دوران طلایی تشخیص اوتیسم به خوبی استفاده کنیم؛ هنگامی که والدین اطلاعات کافی در خصوص تشخیص اختلال اوتیسم در فرزند خود را نداشته باشند، تشخیص اختلال اوتیسم در تعامل فرزند با دیگران صورت می‌گیرد.
وی اضافه می‌کند: با افزایش سن کودک اوتیسم و ورود او در جمعی از افراد همسن و برقراری ارتباط با آنها در قالب کلاس‌های آموزشی سبب بروز تفاوت رفتار فرد اوتیسم با دیگر هم‌سن‌وسالان می‌شود، اما به‌طور معمول در این شرایط مقداری از زمان طلایی تشخیص را از دست داده‌ایم و باید در صورت تشخیص، مداخله به‌هنگام صورت گیرد.
پژوهشگر حیطه کودکان با نیازهای خاص خاطرنشان می‌کند: منظور از مداخله به‌هنگام، برگزاری دوره‌های درمانی برای کودکان زیر شش سال است، زیرا در این سن مغز کودکان انعطاف‌پذیری بیشتری دارد و با انجام تمرین‌های درمانی مانند کار درمانی، بازی درمانی و توانبخشی شناختی، ارتباط بیشتری میان اعصاب مغزی کودک برقرار می‌شود که سبب بهبود عملکرد او خواهد شد.
یزدانی‌پور با اشاره به اینکه گاهی تشخیص اختلال در برخی از افراد اوتیسم در طرح سنجشی که برای ورود کودکان به مدرسه برگزار می‌شود، صورت می‌گیرد، می‌افزاید: به صورت کلی در تشخیص اختلال اوتیسم در کودکان، اطرافیان کودک شامل والدین، خانواده، معلم و مربی متوجه بروز رفتارهای متفاوت کودک می‌شوند و با ارجاع دادن او به متخصص روان‌شناس و روانپزشک فرایند تشخیص قطعی کودک انجام می‌گیرد.
وی با بیان اینکه مهمترین ابزار روان‌شناس‌ها برای تشخیص اختلال اوتیسم، بررسی تاریخچه خانوادگی، مصاحبه و مشاهده است، تصریح می‌کند: به طور معمول با بررسی تاریخچه خانوادگی در ابتلاء به اختلال اوتیسم و مصاحبه با والدین فرد مبتلا می‌توانیم بروز اختلال اوتیسم را تشخیص دهیم، همچنین برای بررسی عملکرد و توانمندی‌های فرد اوتیسم نیاز است تا این افراد در یک آزمون هوشی شرکت کنند، اگرچه آزمون‌های دیگری برای تشخیص اختلال اوتیسم وجود دارد، اما بیشتر جنبه پژوهشی دارند و کمتر در تشخیص‌های بالینی مورد استفاده قرار می‌گیرند.
بر این اساس، هنگامی که از درمان اختلال طیف اوتیسم صحبت می‌کنیم، منظور مداخله‌های به‌هنگام است که سبب کنترل شدت بروز علائم و نشانه‌های این اختلال می‌شود، برای مثال با مداخله زودهنگام می‌توان بیش‌تحریکی و کم‌تحریکی افراد اوتیسم را کنترل کرد، اما نمی‌توان به صورت کامل شدت نشانه‌های فرد اوتیسم را به صفر رساند و از بین برد.
تشخیص به موقع اختلال اوتیسم توسط والدین در بهبود و کنترل علائم فرد اوتیسم نقش بسزایی دارد، بنابراین والدین باید با مطالعه و کسب آگاهی در خصوص مراحل رشد کودک، فرزند خود را در ابعاد مختلف فردی، اجتماعی، رفتاری و ذهنی مورد بررسی قرار دهند و در صورت وجود ناهماهنگی، از انکار دوری کنند و به شناسایی و درمان اختلال بپردازند تا با استفاده از زمان طلایی تشخیص بتوانند شدت نشانه‌های این اختلال را در فرزند خود کاهش دهند.
کد خبر 747069
حقوق کدام یک از ایثارگران در سال ۱۴۰۳ افزایش داشت؟